Nurt integracyjny w psychoterapii

Najbardziej znanymi w psychoterapii nurtami są terapia poznawczo-behawioralna, psychodynamiczna, systemowa, czy Gestalt. Psychoterapia integracyjna korzysta z dorobku wszystkich powyżej przedstawionych nurtów po to, aby maksymalnie zindywidualizować działania terapeutyczne. Najogólniej rzecz ujmując, nurt integracyjny dostosowuje metody pracy do indywidualnych potrzeb pacjenta i jego stanu psychicznego. Łącząc elementy wywodzące się z różnych terapeutycznych szkół psychoterapeuta uzyskuje większą elastyczność i swobodę w doborze odpowiedniej metody leczenia. Z punktu widzenia pacjenta ogromną korzyścią jest fakt, że nie ma takiego problemu, w obliczu którego ta forma psychoterapii byłaby zupełnie bezradna.

Zjawisko integrowania szkół psychoterapii wbrew pozorom ma długą historię. Warto wspomnieć, że już Zygmunt Freud borykał się z tematem integrowania różnych form psychoterapii, aż w 1919 roku wprowadził psychoanalityczną psychoterapię zamiast klasycznej analizy. Uważa się, że pierwszym podejściem noszącym znamiona nurtu integracyjnego była psychagogika Arthura Kronfelda, która opierała się na metodach behawioralnych oraz sugestywnych, a także na rozwoju psychoanalizy. Zdaniem tego autora „[…] wiedzi umiejętność uzdrawiania, musi posługiwać się wszystkimi zmieniającymi się procedurami i metodami, zależnie od charakteru, zaburzeń i objawów chorego”. Nie da się ukryć, że takie postrzeganie problemu jest bardzo bliskie podejściu eklektycznemu. Co więcej Rosenzweig wskazywał na czynniki wspólne dla różnych podejść, które stanowiły o efektywności różnych szkół psychoterapii. W latach 60 i 70 można było zaobserwować rosnące zainteresowanie nurtem integracyjnym, ale to dopiero w latach 80 tematyka integracji podejść terapeutycznych stała się odrębnym obszarem rozważań i badań.      

Obecnie duża część psychoterapeutów w Ameryce przyznaje, że pracuje w integracyjnym lub eklektycznym nurcie. W ostatnich latach również w Polsce można zauważyć rosnące zainteresowanie nurtem integracyjnym manifestujące się poprzez wydawane książki na ten temat, szkolenia dla psychoterapeutów, czy powstające organizacje badające i rozsławiające ideę integracji w psychoterapii. Coraz więcej polskich psychoterapeutów przyznaje, że w swojej pracy z pacjentami wykorzystuje różne techniki i koncepcje teoretyczne.

Głównymi motywami zainteresowania psychoterapią w nurcie integracyjnym są zmiany w obszarze opieki zdrowia psychicznego i w programach edukacji psychoterapeutów oraz wnioski jakie płyną z badań nad psychoterapią.  Badania dowiodły, że obecne systemy teoretyczne w psychoterapii nie tłumaczą w pełni wszystkich trudności pacjenta, co przyczyniło się do zaniechania sporów pomiędzy różnymi szkołami psychoterapii. Dzięki temu mogliśmy zaobserwować większą otwartość psychoterapeutów i dopuszczanie przez nich innych możliwości jakie mają do zaoferowania konkurencyjne szkoły. Ponadto badacze podejrzewają, że na wzrost zainteresowania tym nurtem ma wpływ również to, że tak naprawdę szkoły psychoterapii nie różnią się od siebie tak bardzo, jak to wcześniej nam się wydawało.

Brak ograniczania się do wyłącznie jednej teorii oraz dogłębne poznanie procesu psychoterapii i czynników leczących gwarantuje atmosferę bezpieczeństwa i otwartości, możliwość swobodnego wyrażania myśli podczas terapii oraz innowacyjność w sposobie pracy nad trudnościami z jakimi zmaga się pacjent. Warto nadmienić, że w ostatniej dekadzie wzrosła liczba badań nad skutecznością psychoterapii integracyjnej, a świadomość jej zalet jest coraz większa nie tylko na poziomie jednostek, ale również organizacji reprezentujących różne szkoły psychoterapii.