Czy niemowlę może mieć autyzm? Objawy autyzmu u niemowlaka

06.01.2025

Autyzm to zaburzenie neurorozwojowe, które może być zdiagnozowane zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych. Symptomy zaburzeń ze spektrum autyzmu najczęściej są wyraźne przed ukończeniem 3 roku życia, jednak czasami pojawiają się również u niemowlaków. Dowiedz się więcej na ten temat.

Czy niemowlę może mieć autyzm? Objawy autyzmu u niemowlaka

Spis treści

Czym jest autyzm?
Czy można zdiagnozować autyzm u niemowląt?
Jakie są objawy autyzmu u niemowląt?
Wczesna diagnoza autyzmu ma znaczenie

Czym jest autyzm?

Zaburzenia ze spektrum autyzmu to wiele różnego rodzaju problemów, w których skład wchodzą różnorodne objawy, od tych utrudniających życie w niewielkim stopniu aż po głębsze trudności psychiczne. Sam termin „autyzm” pojawił się po raz pierwszy w 1911 roku i odnosił się do osób mających przede wszystkim trudności komunikacyjne oraz problemy z nawiązywaniem relacji z innymi. Dodatkowo występuje również deficyt kompetencji społecznych, a czasami również motorycznych. Jednocześnie należy zaznaczyć, że autyzm nie jest chorobą, tylko zaburzeniem dotykającym pewną część populacji (statystyki wskazują na 1–2% społeczeństwa, jednak mogą być one zaniżone).

Czy można zdiagnozować autyzm u niemowląt?

Autyzm może objawiać się już w wieku niemowlęcym, jednak pojawiają się pewne problemy odnoszące się do diagnostyki różnicowej. Trudności w diagnozowaniu autyzmu u niemowląt wynikają z faktu, że większość typowych symptomów pojawia się w okresie, kiedy dziecko zaczyna nabywać umiejętności społeczne, językowe i motoryczne, co przypada na wiek od około 18 miesiąca życia. Mimo to niektóre zachowania wzbudzają podejrzenie już wcześniej, a ich zauważenie może prowadzić do skierowania dziecka na wstępną diagnozę.

Przeczytaj również: Pakiet diagnoza w kierunku zaburzeń ze spektrum autyzmu dzieci – ADOS-2

Jakie są objawy autyzmu u niemowląt?

Istnieją pewne szczególne symptomy, które mogą wskazywać na to, że niemowlę ma autyzm lub też zaburzenie to dopiero się u niego rozwija. Szczególne znaczenie ma w tym wypadku dokładna obserwacja malucha przez rodziców lub opiekunów. Jednym z objawów jest brak reakcji na bodźce. Już od pierwszych miesięcy życia większość niemowląt zaczyna reagować na twarze, uśmiech oraz głos opiekuna. Niemowlę z potencjalnym ryzykiem autyzmu może unikać kontaktu wzrokowego, nie uśmiechać się do osób, które się nim opiekują i wykazywać brak zainteresowania otaczającymi go ludźmi. Brak tej naturalnej interakcji może być pierwszym sygnałem alarmowym. Dodatkowe znaczenie ma brak reakcji na własne imię. U niemowląt około 6–9 miesiąca życia rozwija się reakcja na własne imię. Jeśli dziecko nie reaguje, nie odwraca głowy, gdy słyszy swoje imię, może to wskazywać, że ma trudności z rozpoznawaniem społecznym lub że występują inne trudności sensoryczne, które mogą być związane z autyzmem.

Dodatkowo niemowlęta w spektrum autyzmu często wykazują nadwrażliwość lub niewrażliwość na bodźce sensoryczne. Mogą być nadmiernie wrażliwe na hałas, dotyk czy światło lub przeciwnie – wykazują obojętność na bodźce, które dla innych byłyby uciążliwe. Zdarza się również, że u dziecka z autyzmem nie rozwija się odpowiednia forma przywiązania, tj. bezpieczna. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że ten problem może wynikać z zupełnie innych przyczyn.

Wczesna diagnoza autyzmu ma znaczenie

Uznaje się, że wczesna diagnoza autyzmu jest istotna ze względu na dalszy rozwój dziecka i jego funkcjonowanie w świecie społecznym, w tym na komunikację z otoczeniem. Rodzice, którzy zauważają u swojego dziecka niepokojące objawy, powinni w pierwszej kolejności zgłosić się do pediatry lub psychologa dziecięcego. Specjalista może skierować dziecko na dalsze badania, na przykład do neurologa dziecięcego, a także zlecić konsultacje z osobami zajmującymi się wczesnym wspomaganiem rozwoju, takimi jak terapeuta integracji sensorycznej lub logopeda.

Wczesna diagnoza umożliwia także rodzicom uzyskanie odpowiednich informacji i wsparcia, co jest szczególnie ważne dla lepszego radzenia sobie z wyzwaniami, które mogą pojawić się w przyszłości.

Przeczytaj także: Autyzm wysokofunkcjonujący i autyzm niskofunkcjonujący – charakterystyka i różnice

Źródła

Literatura:

  1. P. Gołaska, Etiologia zaburzeń ze spektrum autyzmu. Przegląd wybranych koncepcji, „Psychiatria i Psychologia Kliniczna”, nr 13, 2013.
  2. B. Winczura, Wczesne rozpoznawanie autyzmu u małych dzieci – sygnały ostrzegawcze dla diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu, „Psychiatria i Psychologia Kliniczna”, nr 19, 2019.
  3. F.R. Volkmar, K. Chawarska, Autyzm u niemowląt, „World Psychiatry”, nr 7, 2008.
  4. L. Zwaigenbaum, A. Bryson, C. Lord, A. Rogers, Ocena kliniczna i metody postępowania z małymi dziećmi z podejrzeniem zaburzeń z kręgu autyzmu: wnioski z badań niemowląt z grupy ryzyka, 2010.

Zobacz także

Czym objawia się projekcja psychologiczna? Na czym polega?
Psychologia

Czym objawia się projekcja psychologiczna? Na czym polega?

Każdy człowiek w swojej codzienności mierzy się z różnymi sytuacjami, które mogą być odbierane jako trudne. W psychologii wyodrębniono pewne mechanizmy obronne, które uaktywniają się, aby uchronić nas samych przed lękiem, wyrzutami sumienia, poczuciem winy czy wstydem. Jednym z nich jest projekcja psychologiczna. Dowiedz się więcej na jej temat.

Diagnostyka różnicowa autyzmu a inne zaburzenia
Psychologia

Diagnostyka różnicowa autyzmu a inne zaburzenia

Autyzm to zaburzenie neurorozwojowe, które może być zdiagnozowane zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych. Symptomy zaburzeń ze spektrum autyzmu najczęściej są wyraźne przed ukończeniem 3 roku życia, jednak czasami pojawiają się również u niemowlaków. Dowiedz się więcej na ten temat.

Czym są zaburzenia paranoiczne? Jak przebiega ich diagnostyka i leczenie?
Psychologia

Czym są zaburzenia paranoiczne? Jak przebiega ich diagnostyka i leczenie?

Zaburzenia paranoiczne opisywane są w literaturze jako jeden z rodzajów zaburzeń psychotycznych lub zaburzeń osobowości, charakteryzujących się przede wszystkim podejrzliwością wobec innych ludzi, a także całego świata. Leczenie w tym przypadku opiera się przede wszystkim na psychoterapii, która dodatkowo może być wspomagana farmakoterapią. Dowiedz się więcej!